Als je kind je spiegelt

Iedereen kijkt wel eens in een spiegel. ’s Ochtends na het opstaan, onderweg of als je door de stad loopt in een etalageruit. De ene keer zijn we meer tevreden dan de andere keer. Het wordt echter anders als je eigen kind of een kind waar je mee werkt je een spiegel voorhoudt. Je kent het vast wel…

een oeps-momentje

Iedereen die werkt met kinderen en elke ouder kent deze spiegel. Kinderen hebben nu eenmaal een sterk ontwikkeld observatievermogen en zijn al zeer jong in staat om ons na gedrag na te doen. Naarmate ze ouder worden zie je dat niet alleen in gedrag terug, maar ook in taalgebruik en intonatie. Vanaf ongeveer 7 maanden zijn de meeste baby’s al in staat om op ons te reageren door ons na te doen. De geluidjes, de gezichten, onze stem. Dit is een prachtige kwaliteit. Dit is de manier waarop kinderen leren met ons om te gaan, door hoe wij met hen omgaan.

Het gedrag dat zij laten zien komt niet zomaar ergens vandaan. Dat is gedrag dat wij hebben voorgedaan. Zij houden ons de spiegel voor, juist op het moment dat wij dit het minst verwachten. Kinderen zijn kampioen observeren en imiteren! Als kinderen ons spiegelen worden we ons bewust van ons gedrag en de woorden die we gebruiken.

Laten we dankbaar zijn dat kinderen deze gave bezitten.

Claudia Benmesahel-Kruidbos
Co-owner ukIQ opleiding

#kind #gedrag #spiegel #opvoeden

Sociaal-emotioneel nog wat jong…

Het is inmiddels bekend dat je niet hoogbegaafd wordt, maar zo bent geboren en dat de omgeving en de kansen die je krijgt van invloed zijn op je ontwikkelingsvermogen. Bij kinderen waarvan voor het vierde jaar bekend is dat zij zich langzamer ontwikkelen, wordt alles uit de kast gehaald om deze achterstand weg te werken. VVE programma’s en speciale peuter- en kleuterklasjes waarbij minder kinderen meer aandacht krijgen.

Vreemd genoeg doen we dit niet bij kinderen waarvan voor hun vierde jaar bekend is dat zij:

👶 als baby hun hoofd snel opheffen, veel huilen, weinig slapen, alert zijn;

👦 als peuter vaak niet kruipen, vroeg lopen/staan of juist laat zijn hiermee, een grote woordenschat hebben, veel en vaak “waarom” vragen of ongewoon lang kunnen concentreren;

🧑 als kleuter niet meer naar school willen, ineens weer in bed plassen, woedeaanvallen hebben, vage klachten hebben zoals hoofd- en buikpijn, het stempel vervelend kind krijgen.

Als ouder zie je je vrolijke nieuwsgierige kind, langzaam veranderen in een stil teruggetrokken, boos en bijna onhandelbaar kind. Regelmatig sta je bij de juf en geef je aan dat het niet goed gaat. Als antwoord krijg je vaak dat je kind sociaal-emotioneel nog wat jong is en nog even moet kleuteren of met anderen moet leren spelen.

Even voor de duidelijkheid: sociaal is hoe jij omgaat met anderen en emotioneel is hoe jij omgaat met zaken die jou gebeuren. Dat zijn twee heel verschillende dingen. Ik ken hele sociale mensen, die emotioneel in de knoop zitten en bij de psycholoog lopen en ik ken emotioneel stabiele mensen die sociaal gezien in de categorie “hork” vallen. Dit geld precies zo voor kinderen: sociaal is hoe ze met elkaar omgaan en emotioneel is hoe ze dingen die hen gebeuren beleven en verwerken. Je mag ze niet aan elkaar zien. Jammergenoeg worden deze twee begrippen in het onderwijs wel aan elkaar geplakt.

Hoe komt het dat kinderen met een duidelijk zichtbare voorsprong zo snel dit etiket krijgen? Om sociale vaardigheden te kunnen ontwikkelen moet je wel in een sociale adequate omgeving zitten, zeg maar een koe tussen de koeien en niet tussen de schapen. Wat betreft de emotionele ontwikkeling, het is zo riskant om op basis van je eigen waarde een ander hierover te beoordelen. Toch is dit wat vaak gebeurt en mogen deze kinderen een jaar extra kleuteren of nog maar niet naar groep 3 want hij/zij speelt nog zo leuk in de poppenhoek.

De schade die hiermee wordt aangericht is zo groot dat veel kinderen de Plusklas met de IQ test van 130 of hoger en de goede A cito scores in groep 5 niet meer halen. Dit noemen we onderpresteren en is schadelijk voor elk kind. Kinderen die als baby, peuter, kleuter sneller zijn, verdienen onze volle aandacht en zorg!

Ontwikkelingsvoorsprong: een stempel of noodzakelijk?

‘Waarom eigenlijk zo jong kinderen al een stempel opdrukken? Waarom moet je zo snel weten of een kind slim is of niet? Laat dat kind lekker spelen!’

Dit is een veelgehoord commentaar op het vroeg signaleren van een ontwikkelingsvoorsprong. En begrijpelijk. Een kind een stempel opdrukken helpt alleen als je het inzet om het kind te helpen. Niet als je het kind daarmee juist minder kansen geeft.

Waarom vind ik het dan toch zo belangrijk om jonge kinderen tijdig in beeld te krijgen? Daar heb ik een hele goede reden voor: in de jaren dat ik nu jonge kinderen begeleid heb ik al veel te vaak gezien dat kinderen letterlijk in hun schulp krijgen zodra ze door hebben dat ze ‘anders’ zijn. Dat gebeurt al bij kinderen van maar net 2 jaar. Het gevolg is dat het kind dan al begint met onderpresteren. Ze stoppen daar niet zomaar mee.  Dat doet iets met hun zelfbeeld. En je zelfbeeld is iets wat je maar een keer goed en passend op kunt bouwen.